Een van de voordelen van het grootste BHV-blog van Nederland hebben, is dat ik goed ‘scoor’ in Google. Daardoor weten ook steeds meer journalisten mij te vinden. Bijvoorbeeld enige tijd geleden toen Facebook gifbrieven had ontvangen of recenter, met de bombrieven. Op mijn website heb ik verschillende artikelen geplaatst met als onderwerp ‘onveiligheid’ zoals ‘wat te doen bij de ontvangst van een verdacht poststuk’, beschreven vanuit de (aangeleerde) theorie. De journalist wilde iemand interviewen tijdens de uitzending die hier ervaring mee had. Ik vertelde hem dat ik veel verschillende bronnen had geraadpleegd, maar dat ik zelf (gelukkig!) geen ervaring had met de ontvangst van een verdacht pakket. Ik bood aan wat mensen in mijn netwerk te contacten die hem mogelijk verder konden helpen om over deze vorm van onveiligheid te delen.

Verbod op delen

Na de nodige telefoontjes kan ik een lang verhaal, kort samenvatten. De mensen die geen praktijkervaring hadden, verwezen naar de Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding of de adviseur gevaarlijke stoffen van de veiligheidsregio. En de mensen die wél ervaring hadden met verdachte poststukken wilden of konden, niet meewerken. De reden? Een verbod vanuit de juridische afdeling en/of de directie. Uit angst dat enige berichtgeving over het onderwerp een aanzuigende werking zou hebben. Met als extra argument het hebben van een geheimhoudingsplicht.

Olifantjes

Hoe kom je in zo’n situatie aan betrouwbare informatie van mensen uit de praktijk? Het werd door iemand mooi verwoord: “Olifantjes doen het met olifantjes”. Anders gezegd: grote organisaties helpen geen (te) kleine bedrijven maar alleen elkaar. Is dit nu arrogant of juist slim? Er is voor beide wat te zeggen. De reden dat ik mijn kennis en ervaringen deel is om mijn lezers te laten zien hoe ik het heb aangepakt, welke overwegingen ik heb gemaakt en wat het resultaat was. In de hoop dat het hen kan inspireren om een aantal zaken wellicht anders te doen of de drempel te verlagen er zelf mee aan de gang te gaan. En tegelijk vanuit de wens een wegwijzer te zijn. Om mensen te verbinden, aan mij of via mij.

Arrogantie

Maar wat nu als je oprecht meer wilt weten of een bepaalde vorm van onveiligheid? Waar kun je dan terecht? Er zijn maar weinig mensen die op hun linkedin profiel zetten ‘ bommenexpert’ of ‘specialist externe dreiging’. Het blijken ook niet de mensen te zijn die online zichtbaar zijn. In tegendeel. Ze lijken zich op te houden tussen de ‘ons-kent-ons’  en in de schermering van de dagelijkse realiteit. Wat is hier nu de reden achter? Misschien zijn ze bang dat hun kennis wordt ‘misbruikt’, door de concullega die er ‘ook een slaatje uit wil slaan’.  Is het toch een soort arrogantie en het ‘kennis is macht’-gevoel? Of zijn ze oprecht band dat dergelijke informatie in verkeerde handen terecht komt?

Hoe het ook zij, ik blijf gewoon doorbloggen, podcasts maken en reageren op posts op social media.