Als je je net als mij, zo betrokken voelt bij BHV dan zul je vast herkennen dat je de wereld door een soort veiligheidsbril ziet. Je bekijkt de manier waarop de interne veiligheid is georganiseerd en wat er beter kan. Of je nu aan het werkt bent of privé ergens bent. Het valt mij op dat met name kleine ondernemers met een bezoeklocatie vaak van die “schattige” 2 kg poederblussertjes hebben hangen. Ik kan mij haast niet voorstellen dat een zichzelf serieusnemend BHV bedrijf, brandveiligheidsadviseur of een verzekeraar dit heeft aangeraden. Integendeel zelfs! Het lijkt wel of juist deze groep ondernemers denkt dat ieder BHV bedrijf alleen maar uit is om te verkopen.

Met de voetjes omhoog

Ik doe het niet vaak. Maar als ik het doe, neem ik mij voor om het vaker te doen: een pedicurebehandeling. Zodra je in de behandelstoel ligt, komt er altijd wel een gesprek op gang. Dan komt er vanzelf een moment dat de vraag ‘en wat doe jij voor werk?‘ aan je gesteld wordt. Zo ook nu. Ik vertelde dat ik BHV-adviseur ben en bedrijven help bij het organiseren van de bedrijfshulpverlening. ‘Dat vind ik dus echt zo’n commerciële rataplan, ongelofelijk!‘, was haar reactie. Ze vervolgde met, ‘dan moet je weer elk jaar op zo’n dure cursus. Ben ik mijn héle dag kwijt en je leert er niets van. Wie dat bedacht heeft?!’. Eerlijk gezegd kun je mij dan niet blijer krijgen. Want toen ik haar vertelde dat zij zelf kan bepalen hoe veilig ze het wilde hebben, zag ik haar irritatie veranderen naar een verbaasde en vragende blik.

De zus van de neef van de buurman die …

Ook deze dame had zich van alles laten wijs maken met wat ik noem borrelpraat. Want iedereen kent wel iemand in zijn of haar relatiekring die “‘echt weet” hoe BHV en veiligheid in elkaar steekt. #not. Vaak gebaseerd op via-via verhalen. En het liefst over een situatie in een totaal andere omgeving. De pedicure die mij behandelde dus ook. Want de zus van de neef van de buurman die had bij haar geïnformeerd of de brandweer al langs was geweest, ‘want dat moeten ze doen anders ben je niet verzekerd‘.

De brandweer als verzekeraar?

Ik vroeg haar bij wie ze verzekerd was, bij de brandweer of een verzekeringsbedrijf. Het antwoord laat zich raden. ‘En wie heeft die verzekering aangevraagd, de verzekeraar of jijzelf?‘. Ik stelde haar de vraag waarom ze die twee kleine poederblussertjes daar had hangen. Ze vertelde dat de medewerker van de winkel had gezegd dat ze uitstekend geschikt waren om een brand te blussen. Als klap op de vuurpijl waren ze ook nog eens in de aanbieding voor een heel aantrekkelijk prijsje.

Niets aan gelogen

Aan het blussend vermogen van poeder hoeft je eigenlijk niet te twijfelen. Die is gewoon zeer goed. Maar over de mogelijke vervolgschade had ze niet nagedacht. Dat had die meneer in de winkel haar ook niet verteld en dat had ze ook niet gevraagd. Ze had in de winkel gedacht met het geld in haar portemonnee in plaats het bedrag dat ze achteraf kwijt zou kunnen zijn. Goedkoop is dan duurkoop.

Eigen bedrijf = eigen verantwoordelijkheid

Ik ben niet het type dat met een priemend vingertje gaat wijzen op wat goed en fout is en zoals ‘het hoort’. Daar ben ik wars van. Liever vertel ik mijn opdrachtgevers welke mogelijkheden ze hebben. Welke keuze ze ook maken, dat is geheel aan hen. Ik kan én wil niet in hun portemonnee kijken. Ik wil dat ze zelf nadenken. Zij kennen immers hun bedrijf, werk- of opdrachtgever beter dan ik. Maar ik ben wel allergisch als dergelijke ondernemers of medewerkers een deskundig adviseur of BHV bedrijf onterecht ‘een commerciële rataplan’ noemen. Zeker als diezelfde persoon niet de moeite heeft genomen om zich enigszins in de materie te verdiepen. Dat vind ik te makkelijk. Je bent en blijft zelf verantwoordelijk voor de beslissingen en daarmee de gevolgen!